دوشنبه, ۲ تیر ۱۴۰۴ /
منطقه کوجووار تبریز سال‌هاست در محاصره دود و آلاینده‌های صنعتی پالایشگاه، پلی‌نار و پتروشیمی گرفتار شده است، بویی که نفس کودکان را می‌گیرد و بیماری‌های تنفسی را به صورت گسترده به خانواده‌ها تحمیل کرده است.
آمار نگران‌کننده و روبه‌فزونی بیماری‌های ریوی، گسترش سرسام‌آور سرطان و دیگر بیمای‌های ناشی از تنفس آلاینده‌های زیست محیطی این صنایع، تبدیل به یک جدال نفس‌گیر میان ساکنان بومی و صنایع نوپدید در این منطقه شده است که در چند دهه اخیر، پا در گستره زندگی انسان گذاشته و حیات طبیعی را به مخاطره انداخته‌اند.
ترکیب جمعیتی منطقه کوجووار به‌عنوان یکی از محلات الحاقی تبریز که امروز در زمره مناطق ۱۰گانه شهرداری تبریز قرار دارد و دهستان مایان که یکی از روستاهای نام‌آشنای شهرستان تبریز به‌شمار می‌رود، اگر چه در سال‌های اخیر به‌دلیل آسیب‌های زیست محیطی شاهد تغییر و دگرگونی در اثر کوچ‌های اجباری بوده است، اما هنوز بومیان بسیاری در این مناطق سکونت دارند که تنفس آلودگی بخشی از زندگی روزمره‌شان شده و ساکنان بارها از بوی شدید مواد شیمیایی، سوزش گلو و چشم، و مشکلات تنفسی در کودکان ابراز نگرانی کرده‌اند.
در بازدیدی میدانی برای تهیه گزارش از اهالی منطقه کوجووار، میزان آلاینده‌های زیست‌محیطی به حدی بود که در مدت اندک تهیه این گزارش، دچار سردرد شده و تأثیرات بوی متصاعد شده را در خود احساس کردم و به این اندیشیدم که زیستن در هوای سرطان حتی برای چند ساعتی در چند کیلومتری تبریز برای بسیاری از شهروندان تبریزی غیرقابل تحمل است.
