زینب کاظم‌خواه ـ پیش از آنکه دونالد ترامپ در شبکه اجتماعی خودش، «تروث سوشال»، به بروس اسپرینگستین حمله کند و او را «یک آلوی خشک‌شده‌ی راک» بنامد، تاریخ آمریکا شاهد تلاش مشابهی از سوی یک رئیس‌جمهور دیگر برای خاموش‌کردن صدای یک هنرمند سرشناس بود.
در دهه ۱۹۷۰، ریچارد نیکسون، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، نه‌تنها به جان لنون، خواننده‌ی گروه بیتلز، توهین کرد، بلکه تلاش داشت او را از خاک ایالات متحده اخراج کند. لنون، در آن زمان شهروند بریتانیایی با گرین‌کارت آمریکا، به خاطر حمایت صریحش از چپ‌های رادیکال، مخالفت با جنگ ویتنام و انتقاد علنی از انتخاب مجدد نیکسون، به دشمن سیاسی دولت تبدیل شده بود.
دولت نیکسون با استناد به یک محکومیت قدیمی مواد مخدر، سعی کرد لنون را به بریتانیا بازگرداند؛ اما بسیاری این اقدام را تلاشی سیاسی برای ساکت‌کردن یک صدای منتقد می‌دانستند. پرونده‌های اف‌بی‌آی علیه او گشوده شد و لنون تحت نظارت دائمی قرار گرفت. با این حال، او با همان ابزاری که داشت ـ موسیقی ـ پاسخ داد. در قطعه‌ی «کمی حقیقت به من بده» از آلبوم Imagine (تصور کن)، به صراحت نوشت: «از خواندن نوشته‌های سیاستمداران عصبی، روان‌پریش و کله‌شق خسته شده‌ام.»
این نزاع حقوقی تا سال ۱۹۷۵ ادامه یافت، تا اینکه دادگاه فدرال با رد اخراج لنون، آن را نمونه‌ای از «اخراج گزینشی بر اساس دلایل سیاسی پنهان» توصیف کرد. اما تا آن زمان، فعالیت‌های سیاسی لنون عملاً متوقف شده بود. پنج سال بعد، در ۸ دسامبر ۱۹۸۰، لنون به دست یک هوادار دیوانه در مقابل خانه‌اش در نیویورک به قتل رسید.
اکنون، نزدیک به نیم قرن بعد، دونالد ترامپ روشی تازه اما با طعم قدیمی را دنبال می‌کند: حمله به هنرمندان منتقد. او که پیش‌تر به چهره‌هایی مانند بیانسه، اپرا وینفری تاخته، اخیراً بروس اسپرینگستین را هدف قرار داده است. در ۱۴ مه، اسپرینگستین در کنسرتی در منچستر گفت: «آمریکایی که من دوست دارم، در چنگال دولتی فاسد، بی‌کفایت و خائن گرفتار شده است.»
واکنش ترامپ شدید بود. او نه‌تنها به ظاهر و هوش اسپرینگستین حمله کرد، بلکه او را «احمق» نامید و هشدار مبهمی درباره احتمال دردسر هنگام بازگشتش به آمریکا داد. ترامپ در ادامه، او، بیانسه، اپرا و بونو را به دریافت غیرقانونی پول از کمپین کامالا هریس متهم کرد؛ ادعایی که هیچ مدرک معتبری برای آن ارائه نشده و طبق گزارش رولینگ استون، پرداخت‌ها طبق قوانین کمپین‌های انتخاباتی انجام شده‌اند.
گرچه هنوز خبری از اقدام قانونی یا لغو ویزا نیست، اما سبک حمله‌ی ترامپ ـ مستقیم، شخصی و از طریق رسانه‌های اجتماعی ـ یادآور جنگ روانی نیکسون با لنون است. در آن زمان، اف‌بی‌آی و دستگاه قضایی ابزار سرکوب بودند؛ امروز، توییت‌ها و پست‌های آنلاین جای آن را گرفته‌اند.
به‌نظر می‌رسد در سیاست آمریکا، صداهای مخالف همچنان باید در برابر سیاستمداران قدرتمند، اما شکننده در برابر نقد، ایستادگی کنند ـ چه در قالب ترانه باشد و چه یک جمله در کنسرت.
هالیوود ریپورتر
۵۷۵۷